Ένα πολύ βασικό πράγμα που πρέπει να κατανοήσουμε οι γονείς, είναι ότι είμαστε πρώτα απ’ όλα άνθρωποι.

Όπως τα παιδιά μας έτσι και εμείς έχουμε τις δικές μας ανάγκες, τις οποίες πρέπει να σεβόμαστε και να φροντίζουμε να ικανοποιούμε. Καλό είναι να μην μπαίνουμε σε παιχνίδια εξουσίας με τα παιδιά μας και υποσυνείδητους ανταγωνισμούς ή συγκρίσεις των εκατέρωθεν αναγκών. Ας δούμε τέσσερις ιδέες που μπορεί να μας βοηθήσουν να είμαστε πιο αυθεντικοί και ειλικρινείς με τα παιδιά μας ώστε να ζούμε αρμονικά και ευτυχισμένα απολαμβάνοντας την ευτυχία του να είσαι γονιός.

  1. Να είμαστε ευχαριστημένοι από τη ζωή μας ως άτομα

Αυτό θα πει να εγκαταλείψουμε τη νοοτροπία ότι πρέπει να θυσιαζόμαστε για τα παιδιά μας. Είναι ανώφελο γιατί γινόμαστε αρνητικά πρότυπα για αυτά ενώ ταυτόχρονα δεν είμαστε συναισθηματικά διαθέσιμοι. Όταν μας βλέπουν δυστυχισμένους αναρωτιούνται αν αξίζει τον κόπο να κοπιάζουν για να πετύχουν οτιδήποτε στη ζωή τους. Αντιθέτως όταν μας βλέπουν ευτυχισμένους, ανθίζουν και τα ίδια. Θέλουν να μεγαλώσουν, να προοδεύσουν, να πετύχουν, χωρίς την πίεση και το βάρος της δικής μας ευτυχίας.

ευτυχία--οικογένεια
Είναι γεγονός πως οι ανάγκες των παιδιών, ιδίως στις μικρές ηλικίες, απορροφούν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μας και των αποθεμάτων ενέργειας μας.

Ωστόσο κάποια έστω μικρά διαλείμματα είναι απαραίτητα για να πάρουμε δυνάμεις, να αλλάξουμε παραστάσεις και να εκτονώνουμε την ένταση και το διαρκές άγχος της φροντίδας των παιδιών. Το να βλέπουμε φίλους εντός ή εκτός σπιτιού, να ασχοληθούμε με κάποιο άθλημα ή είδος γυμναστικής, να αφιερώνουμε λίγο χρόνο κάθε μέρα σε κάποιο χόμπι, ακόμα και να δούμε μια ταινία, προσφέρουν σημαντικές ανάσες ανανέωσης και χαλάρωσης, απαραίτητες σε μια απαιτητική καθημερινότητα.

Όπως πολύ εύστοχα αναφέρει η Ιζαμπέλ Φιλιοζά στο βιβλίο της Στην καρδιά των συναισθημάτων του παιδιού, «ζήστε τη ζωή σας αντί να ζείτε με πληρεξουσιότητα μέσω των παιδιών σας»!

Εξάλλου, τα παιδιά καταλαβαίνουν και διαισθάνονται τα πάντα. Δεν μπορούμε να τους κρύψουμε τη δυστυχία μας. Είναι προτιμότερο να τους μιλήσουμε ειλικρινά και να τα αφήσουμε να μας εκφράσουν τις εντυπώσεις τους και να νιώσουν ξεχωριστά από εμάς μη επωμιζόμενα δικές μας ευθύνες. Μάλιστα, όσα προβλήματα αρνιόμαστε να αντιμετωπίσουμε, κατ’ ουσίαν τα μεταφέρουμε στα παιδιά μας, πράγμα που σίγουρα δεν επιθυμούμε. Είτε αυτά απορρέουν από τη δουλειά μας είτε από την προσωπική μας ζωή, το να μιλήσουμε για αυτά θα μας φέρει στην επιφάνεια και θετικά συναισθήματα και θα ελαφρύνουμε το βάρος που αυτά τα προβλήματα προσδίδει στα παιδιά μας.

ευτυχία-θυσία

2. Να ακούμε

Να ακούμε, να αποδεχόμαστε και να μην κρίνουμε τα παιδιά μας, ώστε να νιώθουν άνετα να μας ανοίξουν την καρδιά τους. Να αναγνωρίζουμε τα συναισθήματά τους δίχως να τα ακυρώνουμε ή να προσπαθούμε να αποτρέψουμε την εκφορά τους. Δίχως να λύνουμε εμείς το πρόβλημα για λογαριασμό των παιδιών, παρεμποδίζοντας την αυτονομία τους. Να ακούμε και να ανταποκρινόμαστε, δηλαδή, στα συναισθήματα και όχι στα γεγονότα.

Να ακούμε, όμως, με το σώμα μας, παίρνοντας τη στάση του παιδιού ώστε να είμαστε κοντά του και κυριολεκτικά και μεταφορικά, πλησιάζοντας το βίωμά του.

Να ακούμε και με την καρδιά μας. Ακόμα και αν δεν έχουμε επηρεαστεί από τα συναισθήματα του παιδιού, ας γίνουμε εμείς το δοχείο στο οποίο θα μπορέσει να τα εναποθέσει. Ανταποκρινόμενοι με τρυφερότητα και όχι με θυμό, φόβο ή θλίψη, ώστε να βρει τη σταθερότητα και τη σιγουριά να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Επεξηγηματικές εκφράσεις και ερωτήσεις που θα βοηθήσουν το παιδί να εκμαιεύσει γεγονότα και συναισθήματα, βοηθούν να οδηγηθεί μόνο του προς τη λύση.

 

οικογένεια-χορεύει

3. Επικοινωνούμε με σώμα, καρδιά, μυαλό και πρόσωπο με πρόσωπο

Τι θα πεί αυτό; Θα πει χάδια, φιλιά, κυνηγητό, γαργαλητό. Τρόποι να πούμε «σ’ αγαπώ» και να καλλιεργήσουμε στο παιδί ασφάλεια και εμπιστοσύνη, σεβόμενοι πάντα τα όριά του. Θα πει να ονειροπολούμε μαζί, να ακούμε τα όνειρα των παιδιών μας αντί να τα «προσγειώνουμε» και να τους λέμε τα δικά μας. Θα πει να μοιραστούμε και μεις μαζί τους τα συναισθήματά μας από τις καθημερινές εμπειρίες μας. Να τους μιλήσουμε για τα παιδικά μας χρόνια, για συνήθειες, παιχνίδια, συναισθήματα και σκέψεις που κάναμε τότε, ώστε να μας γνωρίσουν καλύτερα ή και να ταυτιστούν με τον τότε εαυτό μας, νιώθοντας πιο σίγουρα για το δικό τους.

Θα πει να μην κάνουμε εξαιρέσεις και να μη διστάζουμε να συζητάμε «δύσκολα» ή «άβολα» θέματα.

Τα παιδιά είναι πιο έξυπνα και πληροφορημένα απ’ όσο νομίζουμε. Οι σκέψεις τους μπορεί να είναι πιο ώριμες απ’ όσο περιμένουμε. Τέλος, θα πει να μιλάμε ψυχή με ψυχή. Να μην τα βλέπουμε μονάχα ως παιδιά μας αλλά ως ολοκληρωμένους ανθρώπους με δική τους ξεχωριστή ζωή και πεπρωμένο.

ευτυχισμένη-οικογένεια-μαζί

4. Δημιουργούμε ατμόσφαιρα ευτυχίας

Και πώς θα το πετύχουμε τώρα αυτό; Μπορούμε να γεμίσουμε τις γωνίες και τους χώρους του σπιτιού με φωτογραφίες από ευχάριστες αγαπημένες μας στιγμές με τα παιδιά μας. Φωτογραφίες που αναβλύζουν αγάπη και ξυπνούν ανά πάσα στιγμή την τρυφερότητα και τη στοργή που συχνά οι έγνοιες της καθημερινότητας μας κλέβουν.

Μπορούμε ακόμα να βάζουμε μουσική.

Τραγούδια που αγαπάμε τόσο εμείς όσο και τα παιδιά μας. Τραγούδια που λέμε και χορεύουμε μαζί. Που ακόμα και όταν δεν έχουμε το χρόνο ή τη διάθεση να τα τραγουδήσουμε ή να τα χορέψουμε, και μόνο το άκουσμά τους είναι αρκετό για να μας φτιάξει τη διάθεση και να μας φέρει αναμνήσεις και σκέψεις αγάπης, γαλήνης και ευτυχίας.  

Ή ακόμα μπορούμε να τοποθετήσουμε στους τοίχους ζωγραφιές, σκίτσα και σημειώματα των παιδιών μας.

Με γλυκά και ευχάριστα μηνύματα, όπως καρδούλες, χαμογελαστά πρόσωπα, την οικογένεια αγκαλιασμένη, φράσεις όπως «μαμά σ’ αγαπώ», «είσαι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου». Το νόημά τους, σε συνδυασμό με τον παιδικό γραφικό χαρακτήρα και τα συναισθήματα που μας γεννά η ανάγνωση των μηνυμάτων αυτών, μας βοηθούν να ανακαλύψουμε και να ξαναθυμηθούμε το αληθινό νόημα και την ευτυχία του να είσαι γονιός!

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Isabelle Filliozat, Στην καρδιά των συναισθημάτων του παιδιού, σελ. 285-301, Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ, 2000 (μεταφρ. Βασιλική Κοκκίνου).