Νίκος Σιδέρης, Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν!

Αυτό το βιβλίο αποτελεί ένα σπουδαίο έργο που στόχο έχει να φέρει τους γονείς ενώπιον των ευθυνών τους.

Ο συγγραφέας, που είναι κατ’ επάγγελμα ψυχίατρος, ψυχαναλυτής και οικογενειακός θεραπευτής, απευθύνεται σε καθημερινούς γονείς που μεγαλώνουν συνηθισμένα παιδιά. Στόχο έχει να λύσει απορίες, προβλήματα, δυσκολίες ή και αδιέξοδα. Συχνά οι γονείς αναπτύσσουν ανασφάλειες και νιώθουν ανεπαρκείς και ανίκανοι να αντιμετωπίσουν ορισμένες καταστάσεις των παιδιών τους. Έτσι τείνουν να αναρωτιούνται αν τα παιδιά τους χρειάζονται ψυχολόγο. Ο συγγραφέας λοιπόν απαντάει στο ερώτημα αυτό ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη από ψυχολόγο αλλά από την παρουσία και τη στήριξη των γονιών τους.

Μέσα από αυτό το βιβλίο-επιστολή προσπαθεί να εξηγήσει με απλό και κατανοητό τρόπο τη σχέση γονέα- παιδιού.

Τι περιμένει ένα παιδί από τους γονείς του, ακόμα και όταν δεν το ζητάει ή φαινομενικά αρνείται ότι το χρειάζεται. Πώς μπορεί να σταθεί ένας γονιός στο ρόλο του και πώς να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που ανακύπτουν μαζί με το παιδί. Προσπαθεί να εκθέσει τη λογική μέσα από γενικούς κανόνες και συγκεκριμένες οδηγίες. Χρησιμοποιεί την πλούσια εμπειρία του μέσα από τη δική του οικογένεια αλλά και όσες ακόμα γνώρισε μέσα από την επαγγελματική του πορεία. Εξαίρει δε τη γονεϊκότητα σε μία τέχνη που στηρίζεται σε δύο παραδοχές: την αγάπη και τους κανόνες. Τονίζει μάλιστα σε αρκετά σημεία τη σπουδαιότητα του να είναι ευδιάκριτοι οι ρόλοι καθενός στην οικογένεια. Και ναι δεν μιλάμε για παιχνίδια εξουσίας, σίγουρα, όμως, τα παιδιά χρειάζονται γονείς υποστηρικτικούς, υπεύθυνους και έτοιμους να χειριστούν δύσκολες καταστάσεις.  

Πρόκειται για ένα βιβλίο που αξίζει τον κόπο να διαβάσει κάθε γονιός.

Σίγουρα θα τον προβληματίσει και θα θέσει την αντίληψή του για τη γονεϊκότητα σε νέες βάσεις. Μπορεί να μας καθοδηγήσει ώστε να αφουγκραζόμαστε καλύτερα τις ανάγκες των παιδιών μας και να εμπλεκόμαστε πιο ενεργά στον κόσμο τους. Μας υποδεικνύει τα όρια μεταξύ εξουσίας και κανόνων ώστε να είμαστε καθοδηγητές, γονείς που δεν φοβούνται να ανταποκριθούν στο ρόλο τους. Που είναι σε θέση να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, των προβλημάτων και των δυσκολιών. Που δεν μετακυλύουν το βάρος της ευθύνης τους σε εξωγενείς παράγοντες, που δεν ερμηνεύουν κάθε δύσκολη αντίδραση ή συμπεριφορά των παιδιών ως προβληματική και χρήζουσα αντιμετώπισης από ειδικούς. Ο σπουδαιότερος “ειδικός” που χρειάζεται το παιδί μας είμαστε εμείς οι ίδιοι!!

Αυτό που με εντυπωσίασε και συγχρόνως με τράβηξε στο συγκεκριμένο συγγραφέα είναι που δεν φοβάται να μιλήσει έξω από τα δόντια.

Τολμάει να φέρει το γονέα ενώπιον τον ευθυνών του. Δεν νιώθει την ανάγκη να είναι αρεστός. Δεν καλύπτεται πίσω από λόγια που “χαϊδεύουν αφτιά” προκειμένου να κερδίσει την εύνοια των γονιών, όχι μόνο αναγνωστών αλλά και πελατών. Λέει αυτό που πιστεύει απαλλαγμένο από κάθε περίβλημα που μπορεί να ηχεί πιο όμορφα στα αφτιά ενός γονιού. Θέλει να μας αφυπνίσει, να μας ταρακουνήσει εκεί που κρίνει ότι είμαστε “φάουλ” και να μας επαναφέρει στην κανονική πορεία. Και με την τόσο ζωντανή, απλή και κατανοητή γραφή του, που συχνά είναι λες και πράγματι βρίσκεται απέναντί σου ο ίδιος ο Νίκος Σιδέρης και σου μιλάει (αν όχι σου φωνάζει!) θεωρώ πως το καταφέρνει περίφημα! Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι το πρώτο που διάβασα όταν έγινα μητέρα και το διαβάζω ξανά και ξανά όποτε νιώθω πως πάω να ξεφύγω μέσα από δεύτερες σκέψεις. Θυμάμαι τα λόγια του Σιδέρη και ανασκουμπώνομαι, παίρνω θάρρος και προχωράω!