Ηλικια: 6-8 ετων
Εικονογραφηση: Γιωργος Πετριδης, Εκδοσεις Εναστρον, 2016
Η μαμα του Ιασονα, υστερα απο ενα ατυχημα, επιστρεφει στο σπιτι διαφορετικη…καροτσατη…
Δεν περπατάει πια. Χρησιμοποιεί το αναπηρικό της αμαξίδιο για να κινείται. Ο μικρός Ιάσονας αγωνιά και σκέφτεται αν θα μπορεί να κάνει με τη μαμά του ό,τι έκανε και πριν ή αν όλα θα αλλάξουν στη ζωή του. Αρχίζει, λοιπόν, να μας αφηγείται την ιστορία του, περνώντας σε μικρούς και μεγάλους σημαντικά μηνύματα για την αναπηρία και τα άτομα με κινητικά προβλήματα.
“Η μαμα μου η καροτσατη” ειναι ενα αυτοβιογραφικο παιδικο βιβλιο.
Προέρχεται από την εμπειρία της συγγραφέως ως μητέρας με αναπηρία. Ως μητέρας που μεγαλώνει ένα παιδί κινούμενη με αμαξίδιο, καροτσάτη… Το βιβλίο αποτυπώνει δικές της σκέψεις και αγωνίες για το κατά πόσο θα μπορούσε να αντεπεξέλθει στο γονεϊκό της ρόλο. Φυσικά δεν παραλείπει να μας δείξει το πως στη συνέχεια ξεπεράστηκαν οι ανησυχίες αυτές. Μόνο που στο βιβλίο παρουσιάζονται ως σκέψεις και ανησυχίες του μικρού Ιάσονα, μιας και θα μπορούσαν εύλογα να αποτελέσουν ερωτηματικά ενός παιδιού που από τη μια στιγμή στην άλλη βλέπει τη μητέρα του σε τέτοια κατάσταση.
Το μηνυμα του βιβλιου ειναι διττο.
Στόχος της συγγραφέως είναι πρώτα πρώτα να εξοικειώσει τα μικρά παιδιά με την εικόνα της κινητικής αναπηρίας. Έτσι θα γνωρίσουν τη διαφορετικότητα ώστε να σταματήσουν να την φοβούνται. Να πάψουν να βλέπουν τα άτομα με αναπηρία με οίκτο και λύπηση. Να μάθουν να τα θεωρούν εξίσου φυσιολογικά, ισάξια με όλους τους υπόλοιπους και όχι λιγότερο ικανά.
Ταυτοχρονα, ομως, η Τανια Ιωακειμιδου θελει να τονισει οτι δεν πρεπει να το βαζουμε κατω οποια δυσκολια και αν αντιμετωπιζουμε.
Θα πρέπει να κοιτάμε το μέλλον πάντα με αισιοδοξία, να παλεύουμε για να πετύχουμε τους στόχους μας και να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της ζωής. Να μάθουμε να παλεύουμε και να διεκδικούμε όμοια αντιμετώπιση και τα μέγιστα επίπεδα αυτονομίας σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο.
Ειναι γεγονος πως ο ανθρωπος δυσκολευεται να δεχτει οτιδηποτε ειναι διαφορετικο.
Νιώθει πάντα μεγαλύτερη ασφάλεια όταν ανήκει στην αποδεκτή πλειοψηφία. Βέβαια, σε αντίθεση με παλιότερα, σήμερα οι άνθρωποι με αναπηρία έχουν τη δυνατότητα να εργαστούν, να ταξιδέψουν, να κάνουν σχέσεις και οικογένεια. Χρειάζονται, όμως, την αποδοχή του κοινωνικού τους περιγύρου. Εξάλλου, όλοι είμαστε διαφορετικοί. Καθένας έχει κάτι που τον κάνει να διαφέρει και να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους. Είτε στην εμφάνιση είτε στο χαρακτήρα είτε σε κάποιο άλλο γνώρισμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε ίσοι.
Για να το συνειδητοποιησουμε αυτο απαιτειται εξοικειωση.
Αυτό που προσπαθεί να πετύχει η Τάνια Ιωακειμίδου μέσα από το βιβλίο της “Η μαμά μου η καροτσάτη”. Όσο καλύτερα γνωρίζουμε κάτι τόσο ευκολότερα το συνηθίζουμε και το αποδεχόμαστε. Και στην τελική διαπιστώνουμε γνωρίζοντάς το, ότι δεν είναι δα και τόσο διαφορετικό, τόσο ξένο. Άλλωστε, όλοι οι άνθρωποι έχουμε τις ίδιες ανάγκες, τα ίδια θέλω, στόχους, όνειρα και ελπίδες. Και στην τελική αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που μας διαφοροποιούν. Αρκεί να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλο στην καρδιά και όχι στην όψη.
“Η μαμα μου η καροτσατη” ειναι ενα βιβλιο που αξιζει να το διαβασουμε παρεα με τα παιδια σας.
Ένα βιβλίο που διδάσκει ταυτόχρονα γονείς και παιδιά. Γιατί πρώτοι εμείς ως γονείς πρέπει να αποδεχτούμε την ιδέα της διαφορετικότητας. Να την αγκαλιάσουμε και να τη σεβαστούμε για να μπορέσουμε έπειτα να διδάξουμε την αποδοχή και το σεβασμό και στα παιδιά μας. Μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να συζητήσουμε με τα παιδιά μας για την αναπηρία και να τους δείξουμε ότι τα άτομα που ζουν με αυτήν είναι σαν εμάς.
Ενα βιβλιο που θελει να μας αφυπνισει και να μας προβληματισει.
Να μας βοηθήσει να δούμε την ουσία πίσω από την εικόνα. Το γεγονός, μάλιστα, ότι “Η μαμά μου η καροτσάτη” μιλάει για την αναπηρία του γονέα και όχι για κάποια ιδιαιτερότητα στο παιδί, αποτελεί ένα ακόμη στοιχείο που κάνει μοναδικό και πρωτότυπο το συγκεκριμένο βιβλίο. Ένα βιβλίο που συγκινεί με την αισιόδοξη προσέγγισή του και την παραδειγματική δύναμη ψυχής που το διαπνέει.
