Ένα ανορθόδοξο εγχειρίδιο μητρότητας

Εκδόσεις ψυχογιός, 2017

“Χαρούμενη μαμά= χαρούμενα παιδιά”. ‘Ένας τίτλος που συναντούσα συχνά στις αναζητήσεις μου είτε στα ράφια των βιβλιοπωλείων είτε στις ηλεκτρονικές τους σελίδες.

Συχνά αναζητώ βιβλία με συμβουλές για γονείς γύρω από την ανατροφή των παιδιών, πώς να γινόμαστε καλύτεροι γονείς, πώς να φερόμαστε στα παιδιά ώστε να γίνουν πιο έξυπνα, υπάκουα και άλλα τέτοια. Μέσα σε όλα και το συγκεκριμένο. Συνήθως το προσπερνούσα θεωρώντας ότι μπορώ εύκολα να μαντέψω το περιεχόμενό του. Τετριμμένες συμβουλές προς τις μαμάδες πώς θα καταφέρουν να μην χάσουν τον εαυτό τους μέσα στο ρόλο της μητέρας. Πώς να διατηρήσουν μία ισορροπία και πόση σημασία έχει για την ευτυχία των παιδιών τους να έχουν μία χαρούμενη μαμά. Τέλος πάντων μία από όλες τις φορές αποφάσισα να το πάρω. Ξεκίνησα να διαβάζω σχεδόν νωχελικά για να μην πω αδιάφορα. Όμως από τις πρώτες σελίδες κατάλαβα ότι μ’ αυτήν εδώ την τύπισσα έχουμε πολλά να πούμε. 

Η ψυχολόγος και συγγραφέας Θέκλα Πετρίδου, με μια απρόσμενη, πρακτική, αισιόδοξη και απελευθερωτική γραφή, διατυπώνει με λέξεις όλα αυτά που πραγματικά νιώθουμε οι γονείς, αλλά φοβόμαστε να εκφράσουμε. 

Το βρεφικό κλάμα σου σπάει τα νεύρα, είναι στιγμές που νιώθεις άχρηστος γονιός, δεν αντέχεις τις αταξίες των παιδιών σου, τις περισσότερες φορές δεν ξέρεις πώς να τους συμπεριφερθείς, πώς να μιλήσεις για κάποια θέματα, πώς να καταλάβεις και να διαχειριστείς τόσο τα δικά σου όσο και τα δικά τους συναισθήματα. Το να είσαι γονιός δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά. Σε μια προσπάθεια να την καταστήσει ευκολότερη, η συγγραφέας πραγματεύεται θέματα που σχετίζονται με τον ρόλο του γονιού. Τέτοια είναι η επικοινωνία κατά τη διάρκεια της εφηβείας, η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, το διαζύγιο, η γονική αποξένωση, οι μονογονεϊκές οικογένειες. Μιλάει για τον καθωσπρεπισμό μιας υποκριτικής κοινωνίας, τη δύσκολη στιγμή που αρρωσταίνει ένα παιδί και την ακόμα πιο δύσκολη που φεύγει.
Τα βασικά ερωτήματα είναι τρία:
– Πρέπει να θυσιάζομαι για τα παιδιά μου;
– Να ακούω το ένστικτό μου ή τους γύρω μου;
– Να είμαι φίλος ή γονιός;  

Και τι από όλα αυτά τελικά θα με κάνει μία χαρούμενη μαμά;

Δεν κρύβω πως η αρχική μου έκπληξη από το ύφοσ γραφήσ τησ συγγραφέωσ άγγιξε τα όρια του σοκ!

Αυτό το μοναδικό στιλ με το οποίο η ίδια μεταφέρει τα βιώματά της εμποτισμένα με ψυχολογική γνώση, αυτή η ριζοσπαστική ματιά της καταλύει όλα τα “πρέπει” και τα “δήθεν”. Μιλάει ανοιχτά, ακομπλεξάριστα, χωρίς καθωσπρεπισμούς. Η δε επιστημονική προσέγγιση που δίνει σε όσα θέματα προβληματίζουν τους γονείς μπορεί να μας βοηθήσει να νιώσουμε πιο άνετα μέσα στο ρόλο μας. Ας πούμε ότι μας παροτρύνει να τον φέρουμε κατά κάποιον τρόπο πιο κοντά στα μέτρα μας. Από την άλλη ξεκινά από την αφετηρία ότι δεν υπάρχουν ιδανικοί και τέλειοι γονείς. Αντ’ αυτού μας παροτρύνει να είμαστε ενσυνείδητοι, υπεύθυνοι, εκφραστικοί και ενθαρρυντικοί με τα παιδιά μας. Ομολογεί πως η δουλειά του γονιού είναι δύσκολη και ότι κανείς δεν πρέπει να παίρνει την απόφαση να κάνει παιδιά χωρίς πολλή προηγούμενη σκέψη. Αυτή η απόφαση είναι πιο καθοριστική από οποιαδήποτε άλλη, ακόμα και από αυτήν του επαγγελματικού προσανατολισμού. Σπουδές και επάγγελμα μπορείς να αλλάξεις ακόμα και όταν πια φαίνεται να είναι αργά. Ένα παιδί όμως δεν γυρνάει πίσω. Άπαξ και το έκανες είσαι υπεύθυνος για την ανατροφή του οπότε φρόντισε να το κάνεις όσο πιο καλά μπορείς. Γι’ αυτό η κλασική και επαναλαμβανόμενη ατάκα που διαπνέει όλο το βιβλίο είναι: “Ήθελες να γίνεις γονιός; Σκάσε και κολύμπα τώρα!” 

Το σίγουρο είναι ότι ολοκληρώνοντας αυτό το βιβλίο κάπου ένιωθα ότι τώρα καταλαβαίνω κάτι παραπάνω για το πώς θα καταφέρω να είμαι μία χαρούμενη μαμά!

 

ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ!!!