Θα μου χάριζες τα μαλλιά σου; Ελένη Πολυματίδου

Το βιβλίο “Θα μου χάριζες τα μαλλιά σου;” είναι μία ευχάριστη και ευκολοδιάβαστη ιστορία με πολλά μηνύματα.

Με βασικό όπλο το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό η συγγραφέας μιλάει για δύσκολα θέματα. Πρώτα απ’ όλα, μιλάει για τη διαφορετικότητα και για το πόσο αμήχανα μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε ένα χαρακτηριστικό πάνω μας που μας κάνει να ξεχωρίζουμε. Για κάποιους μπορεί να είναι τα πυκνά φουντωτά μαλλιά και για κάποιους άλλους το να μην έχουν καθόλου μαλλιά. Εν προκειμένω η μικρή πρωταγωνίστρια, η Ελένη μισεί τα μαλλιά της. Είναι φουντωτά, την κάνουν να φαίνεται τεράστια και τη βάζουν σε μπελάδες, όπως όταν μπερδεύτηκαν στα κλαδιά ενός δέντρου.  Οι συμμαθητές της την κοροϊδεύουν, η δασκάλα της δεν μπορεί να δει τον μαθητή που κάθεται πίσω της και το μόνο που θέλει η Ελένη είναι να είχε μαλλιά ίσια, όπως τα άλλα κορίτσια.

Μέχρι που σε ένα πάρτι γνώρισε τη Στεφανία, ένα κοριτσάκι χωρίς καθόλου μαλλιά και άλλαξε γνώμη.

Τα παιδιά δεν την πλησιάζουν γιατί την βρίσκουν διαφορετική.  Όπως βρίσκουν διαφορετική και την Ελένη αλλά για τον αντίθετο λόγο… Δυο κορίτσια διαφορετικά το ένα από το άλλο, αλλά τόσο ίδια, δυο παιδιά που χωρίς να το πολυσκεφτούν, ξέρουν τον τρόπο να βοηθήσουν το ένα το άλλο. Με τη διαφορετικότητά τους να τις ενώνει, έρχονται πιο κοντά… και μήπως τελικά συμπληρώνουν η μία την άλλη; Και εδώ βλέπουμε την αξία της αληθινής φιλίας και της αγάπης που άνθισαν μέσα από αυτή τη διαφορετικότητα. Βλέπουμε να γίνεται έμμεση αναφορά στην απέρατη νόσο και το βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα όσων ατόμων υπόκεινται σε χημειοθεραπείες που είναι η απώλεια των μαλλιών τους. Χωρίς η συγγραφέας να εστιάζει στην ασθένεια καθαυτή, δίνει λαβή στο γονέα ή το δάσκαλο να ανοίξει αυτή τη συζήτηση, εφόσον το κρίνει σκόπιμο, και να μιλήσει για τον καρκίνο σαν ασθένεια και για όσα έρχονται μαζί με αυτόν.

Η ίδια η Ελένη Πολυματίδου εστιάζει περισσότερο στην οπτική της φιλίας, της δύναμης της θέλησης και της στήριξης.

Μέσα από τα μάτια ενός μικρού κοριτσιού, χωρίς διδακτισμό, χωρίς τη γνώμη του ενήλικα.  Ταυτόχρονα προωθεί την ενσυναίσθηση μέσα από την κίνηση της μικρής Ελένης να χαρίσει τα μαλλιά της στη Στεφανία. Και κάπως έτσι περνά ακόμα ένα έμμεσο μήνυμα για το πόση αξία έχει για ορισμένα άτομα αυτή η κίνηση κάποιων από εμάς να τους προσφέρουμε τα μαλλιά μας. Αυτά που θα κόβαμε και θα κατέληγαν στα σκουπίδια ή αυτά που δεν μας αρέσουν και απλώς τα ανεχόμαστε επειδή δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε. Αυτά που θα θέλαμε να είναι διαφορετικά. Ή τέλος αυτά που έχουμε και μας αρέσουν γιατί τρέφουν την ωραία εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας! Περνάει έτσι ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα, υπενθυμίζοντας την αναγκαιότητα για αλληλεγγύη και προσφορά.

Υπάρχει σίγουρα και ένα ακόμα μήνυμα που σχετίζεται με το σχολικό εκφοβισμό, το bullying.

Σε μια όχι τόσο βίαιη μορφή του αλλά μέσω πειραγμάτων και ενοχλητικών σχολίων. Αυτών που δέχεται η μικρή Ελένη για τα φουντωτά της μαλλιά. Και ενώ η ίδια δεν παύει να αυτοσαρκάζεται για τα μαλλιά της, ωστόσο  την πνίγουν τα κοροϊδευτικά  σχόλια των συμμαθητών της, τα πειράγματα, οι φάρσες τους και το παρατσούκλι που της έχουν δώσει: “Αφάνα”. Μάλιστα φτάνει στο σημείο να εκφράζει μονολογώντας την αγανάκτησή της ότι δεν κατανοεί για πιο λόγο ενοχλούνται οι άλλοι από τα μαλλιά της. Δεν κρύβει ότι θα ήθελε να άρεσαν και στους άλλους όπως κατά βάθος αρέσουν και στην ίδια γιατί έχουν ένα βασικό στοιχείο του χαρακτήρα της, είναι ατίθασα. Έχει μάθει όμως να τα μισεί ακριβώς επειδή της στερούν την αποδοχή και την αγάπη των άλλων…

Και τα μηνύματα δεν σταματάνε εδώ!

Μέσα από το χιούμορ, τον αυτοσαρκασμό αλλά και την ευαισθησία, το βιβλίο αυτό μιλάει στα παιδιά για όσα χαρακτηριστικά μας κάνουν ξεχωριστούς. Γι’ αυτό πρέπει να μάθουμε να τα αγαπάμε, γιατί είναι στοιχεία που συνθέτουν την ταυτότητά μας. Γιατί ειδικά στις μικρές ηλικίες η διαφορετικότητα δεν είναι εύκολα αποδεκτή. Τα παιδιά εκφράζουν αυθόρμητα οτιδήποτε τους κάνει εντύπωση και καμιά φορά ο τρόπος τους μπορεί να πληγώσει. Και εδώ έρχεται ο γονέας που θα διδάξει το σεβασμό στο διαφορετικό, που θα δείξει στα παιδιά είτε να το παραβλέψουν είτε να δουν τη θετική του όψη. Εξάλλου κανείς μας δεν είναι ακριβώς ίδιος με κάποιον άλλο. Όλοι έχουμε κάτι διαφορετικό, κάτι ξεχωριστό πάνω μας και δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό! Μάλιστα συχνά υπερβάλλουμε και παρασυρόμαστε από την αρνητική πλευρά από την οποία βλέπουμε τα πράγματα και δεν εκτιμούμε την αληθινή τους αξία και ουσία…Και αυτό το κατάλαβε η Ελένη όταν γνώρισε τη Στεφανία…