Κάτι ακόμα που βοηθάει στην αποδοχή των αλλαγών από τα παιδιά είναι το να τους επιτρέπουμε να παίρνουν μόνα τους ορισμένες αποφάσεις. Είναι αλήθεια ότι από νωρίς τα παιδιά νιώθουν την ανάγκη να διεκδικήσουν την αυτονομία τους και δεν είναι κακό να τους το επιτρέπουμε ως ένα βαθμό. Για παράδειγμα βοηθάει πολύ να τους δίνουμε επιλογές, όπως ποιο από τα δύο ρούχα να φορέσουν, με ποιο από τα δύο παιχνίδια θέλουν να παίξουν και σε ποιο από τα δύο πιάτα προτιμούν να φάνε το φαγητό τους. Το να διαλέγουν μεταξύ περισσοτέρων εναλλακτικών (φυσικά πάντα για ακίνδυνα πράγματα, μιας και δεν θα τους δίναμε ποτέ τη δυνατότητα επιλογής σε κάτι σοβαρό όπως π.χ. το να μην φορέσει τη ζώνη του στο αυτοκίνητο ή να περπατάει στο δρόμο μόνο του χωρίς να κρατάει κάποιον ενήλικα από το χέρι!) τους δίνει την αίσθηση ότι ασκούν κάποια μορφή ελέγχου στο περιβάλλον τους.
Συγχρόνως, όποτε το παιδί μας αντιμετωπίζει κάποια ανατροπή και νιώθει ότι βρίσκεται σε αδιέξοδο ή δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει, καλό είναι να το βοηθάμε να εντοπίσει πιθανές λύσεις, προτείνοντάς του λίγες εναλλακτικές. Για παράδειγμα, έστω ότι θέλουμε να βοηθήσουμε το παιδί μας να δεχτεί να πάει σε μεγαλύτερο κρεβάτι και αυτό δυσανασχετεί. Μπορούμε να του προτείνουμε να πάρει μαζί του το αγαπημένο του αρκουδάκι ώστε να κοιμηθούν μαζί ή να διαβάσουμε το αγαπημένο του βιβλίο. Έτσι η αλλαγή του κρεβατιού δεν θα φαντάζει τόσο πρόβλημα αφού θα μπορεί να διατηρήσει όλες τις υπόλοιπες συνήθειες του ύπνου που είχε και πριν (παραμύθι, αρκουδάκι).
